PHOTOGRAPHY WEBLOG

A Palestinian helps AFP photographer Sayyed al-Kateib who was injured during clashes between Palestinians and Egyptian riot police near the destroyed section of the border wall between the Gaza Strip and Egypt January 25, 2008. Egypt began closing its breached border with the Hamas-controlled Gaza Strip, using barbed wire and water cannons to keep Palestinians from crossing into Egypt in defiance of an Israeli blockade. Foto Ibraheem Abu Mustafa/Reuters.

De New York Times meldt het opduiken van de door mythes omgeven "Mexicaanse koffer" met daarin duizenden negatieven van Robert Capa uit de periode van de Spaanse Burgeroorlog.

De koffer met daarin zo'n 3500 negatieven werden door Capa in zijn Parijse donkere kamer achtergelaten toen hij in 1939 Europa ontvluchtte om een veilig heenkomen te zoeken in de Verenigde Staten. Via de Hongaarse beheerder van Capa's donkere kamer kwam de koffer in handen van een Mexicaanse generaal, die de fotografische schat meenam naar Mexico-Stad. Na een reeks vruchteloze pogingen heeft het International Center of Photography in New York de familie van de generaal uiteindelijk bereid gevonden om de koffer, waarvan het bestaan bij een kleine groep fotografiekenners bekend was, over te dragen.

Volgens Brian Wallis, hoofd-curator bij het ICP, lijken de 70 jaar oude nitraatnegatieven in opmerkelijk goede staat te verkeren. Hij noemt de koffer de "Heilige Graal van Capa". In de koffer bevinden zich ook negatieven van David "Chim" Seymour en Capa's vriendin Gerda Taro. Wallis verwacht dat de vondst na grondig onderzoek nieuw licht zal werpen op Capa's beroemde foto van de gevallen soldaat, en sluit zelfs de mogelijkheid niet uit dat die foto in werkelijkheid gemaakt is door Gerda Taro, met wie Capa nauw samenwerkte tijdens zijn reportages.

Lees het artikel "The Capa Cache" in de New York Times.

U kent hem nog wel, onze legerfotograaf Sjoerd Hilckmann, die helemaal onafhankelijk en in vrijheid fotograferend zonder voorwaarden en zonder censuur, geheel op eigen initiatief foto's instuurde naar de Zilveren Camera en ook nog genomineerd werd.

Nu lees ik in De Journalist:

"Kennelijk had niemand zoveel drukte verwacht, bij de bekendmaking van de Zilveren Camera-prijzen. De foyer van het Fotomuseum in Den Haag puilde uit. Hilckmann was trouwens ook aanwezig in die foyer, omringd door defensie-voorlichters."

Omringd door defensie-voorlichters, dat zegt alles over de onafhankelijkheid van Hilckmann. Hij mag niets fotograferen dat afwijkt van de boodschap van Defensie, en blijkbaar ook niets zeggen. Echt een onafhankelijk, zelfstandig en kritisch denkend mens, een parel aan de (zilveren) kroon van de Nederlandse fotojournalistiek...

Een fotograaf van het blad Weekend heeft vanmiddag bij het stadhuis van Nijkerk ruzie gekregen met een familielid van het huwelijkspaar Dirk-Jan Nagelhout en Petra Woudenberg. Nagelhout deed in 2006 mee aan het KRO-programma Boer zoekt Vrouw en is vandaag getrouwd met een vrouw uit Nijkerk.

Toen de fotograaf van Weekend van dichtbij foto's probeerde te maken van het paar, kreeg hij vanuit een spuitbusje iets in zijn ogen gespoten. Volgens omstanders zou de familie van het bruidspaar het niet prettig vinden dat er veel journalisten bij het stadhuis aanwezig zijn. Het gaat om fotografen en cameraploegen. Er zou sprake zijn van een grimmige sfeer.

Bron: De Stentor.

Deze week in Vrij Nederland:

Stille heersers

Magnum-fotograaf Carl De Keyzer woonde het nationale volkscongres van China bij. Op zijn foto's is de dreiging voelbaar van een macht die nauwelijks verantwoording hoeft af te leggen.

Vandaag in NRC Handelsblad een artikel over documentair fotograaf Ad van Denderen. Van Denderen ontvangt vandaag de oeuvreprijs van het Fonds BKBV.

Van Denderen wil al een hele tijd af van zijn imago als "sociaal fotograaf':

"Het overkomt me telkens weer. Maakt een krant een serie over armoede, bellen ze mij. Ik word altijd geassocieerd met 'aanklachtfotografie', men ziet in mijn foto's een vorm van protest. Het is een etiket dat ik in de jaren zeventig kreeg opgeplakt en waar ik maar niet vanaf kom."

Enkele jaren geleden keerde van Denderen de fotojournalistiek de rug toe:

"Mijn agentschap had een opdracht voor me geregeld bij het Duitse blad Stern. Ik moest Arafat fotograferen die vastzat in het door hemzelf opgezette kamp in Ramallah. Er bleken wel twintig fotografen te zijn die iedere scheet vastlegden. Toen dacht ik: dit wil ik niet meer."

"Het probleem met de huidige fotojournalistiek is dat alles zo inwisselbaar is geworden. Iedere zucht van Barack Obama wordt vastgelegd. Fotoggrafen reizen de hele wereld af om beelden te maken die we allang kennen. Ze verliezen hun onbevangen blik. Maar ik wil mijn eigen dingen maken en als een nieuwsgierig man de wereld in kijken."

Van Denderen's fotoboek So blue, so blue. Edges of the meditterranean komt in juni uit bij Steidl MACK. Van 21 juni tot en met 31 augustus is de gelijknamige expositie te zien in het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam.

Het cameramerk Canon claimt op zijn website en in zijn reclameuitingen het milieu en de natuur een warm hart toe te dragen, Toch weigert de bestuursvoorzitter van Canon openlijk afstand te nemen van de grootschalige jacht op walvissen, die jaarlijks zogenaamd voor wetenschappelijke doeleinden plaatsvindt. Daarom is Greenpeace International een handtekeningenactie begonnen die de Canon-baas op andere gedachten moet brengen.

Tell Mr. Mitarai, head of Canon Japan, that you want him to express Canon’s disapproval of whaling in the Southern Ocean, and to call upon the government of Japan to use only non-lethal research methods.

Voor deelname aan de Greenpeace-actie klik hier.

Het fotoagentschap VII Photo heeft deze week de oprichting bekendgemaakt van een nieuwe divisie onder de naam VII Network. Deze divisie zal exclusief het werk distribueren van (vooralsnog zeven) fotografen die formeel geen lid worden van VII-collectief.

De zeven fotojournalisten die deel uitmaken van het VII Network zijn Eric Bouvet, Jessica Dimmock, Tivadar Domaniczky, Balazs Gardi, Ben Lowy, Stephanie Sinclair en Donald Weber. Zij werden uitgekozen tijdens de laatste VII-ledenbijeenkomst in november, waarop Marcus Bleasdale en Franco Pagetti als "echte" nieuwe leden werden verwelkomd.

VII Photo is een fotografencollectief met een (statutair vastgelegd) maximum aantal van 14 leden. Op dit moment telt VII Photo elf leden. De zeven fotografen van het VII Network krijgen geen stemrecht.

Frank Evers, de directeur van VII Photo, vergelijkt de status van de Network-leden met die van bijdragende fotografen bij andere agentschappen, waar zij noch lid noch mede-eigenaar zijn. Het blijft mogelijk dat enkele leden van het VII Network uiteindelijk officieel lid van VII Photo worden.

De toevoeging van de zeven fotojournalisten aan het bedrijf VII Photo betekent een uitbreiding van het arsenaal aan documentair werk dat het agentschap vertegenwoordigt. De uitbreiding heeft direct geleid tot het betrekken van een groter kantoor in Brooklyn, niet ver van de vandaag genoemde ontruimde "kibbutz". En nu maar hopen dat VII de ratten buitenshuis weet te houden.

Sharapova juicht. Foto Tim Wimborne/Reuters.

Op het weblog van Reuters beklaagt sportfotograaf Tim Wimborne zich over de uit de hand gelopen speeltijden op het Australian Open tennistoernooi in Melbourne.

Doordat de nummer 1 van het mannentennis Roger Federer onverwacht vier uur nodig had om zijn opponent te verslaan begon de avondsessie pas om tien uur 's avonds. En dat zal je net zien: de tweede avondpartij werd een voor alle aanwezigen slopende vijfsetter, die pas om 7 over half vijf 's nachts was afgelopen.

Veel toeschouwers, ballenjongens en journalisten waren tijdens de wedstrijd in slaap gevallen, maar de fotografen waren gedwongen hun bloeddoorlopen ogen open te houden. Vervolgens waren ze nog een tijd bezig met het selecteren en bewerken van hun foto's en kwamen ze (na een werkdag van 17 uur op harde stoeltjes en met ongezond voedsel) pas om kwart voor zes 's ochtend in hun hotel aan, terwijl de zon alweer op kwam.

Jaja, het leven is hard voor sportfotografen, maar zelfs tennisster Maria Sharapova beklaagde zich vannacht na haar gewonnen partij over de eentonigheid van haar bestaan. Tijdens het interview na de wedstrijd werd haar gevraagd hoe haar komende rustdag er uit zou zien, en ze antwoordde: "Je stelt je er veel te veel van voor. Het is zo'n geestdodende routine. Ik ga me zo eerst laten behandelen, dan eten en dan terug naar het hotel, morgen een paar uur trainen, op tv naar tennis kijken, op de radio staat Tennis Radio aan. Het leven van een tennisprof is niet zo glamoureus als men denkt. Het is alleen maar tennis, tennis, tennis, ik word er helemaal gek van!"

(De oplettende lezer zal het niet zijn ontgaan dat ik vannacht wél wakker bleef voor het tennis, en de plek van de Reutersfotograaf maar al te graag zou overnemen...)

Een commune in een voormalige pastafabriek in Brooklyn, New York, die als werk- en woonruimte in gebruik was bij een groot aantal kunstzinnige types (waaronder bekende fotojournalisten als David Alan Harvey, Paolo Pellegrin, Kadir van Lohuizen en Stanley Greene) is door de brandweer op stel en sprong ontruimd vanwege brandgevaar. Reden daarvoor is de aanwezigheid van een illegale matzesbakkerij en twintigduizend kilo meel in de kelder van het gebouw. Veel bewoners waren op het moment van de brandweer-actie niet thuis of zelfs in het buitenland en moesten hun spullen in allerijl door vrienden en bekenden uit hun appartementen laten halen. Het gebouw, dat bekend staat als de "kibbutz".

Triest voor de bewoners dat ze hun "loft" plotsklaps kwijt zijn, maar het gevaar van een stofexplosie in dergelijke omstandigheden is nu eenmaal erg groot. Door het ingrijpen van de autoriteiten hebben zij het er heelhuids afgebracht en kunnen hun bezittingen (waaronder bijvoorbeeld harde schijven, originele negatieven en dia's) op veiliger plaatsen worden ondergebracht.

Het is niet bekend of de bewoners ooit nog weer in het gebouw kunnen trekken, dat overigens officieel niet voor bewoning bedoeld is. Afgezien van het gevaar van brand blijkt het gebouw ook nog eens vergeven van de ratten.

Lees meer bij State of the Art, bij PDN Pulse, in de New York Times, en op het weblog van David Alan Harvey, die zijn nieuwe status van dak- en thuisloze op reportage in India moest vernemen. Inmiddels hebben al ruim honderd vrienden en collega's hem tijdelijk onderdak aangeboden.

Photo District News heeft vandaag een interview gepubliceerd met Magnum-fotograaf Steve McCurry. Het gesprek gaat vooral over het contact met de mensen die hij fotografeert, en over één van zijn favoriete onderwerpen: boeddhistische gemeenschappen in Zuid-Oost Azië.

Amateurfotograaf Meijert de Haan maakte de nieuwsfoto van het afgelopen jaar. Dat vinden 3500 jongeren die de foto van een spectaculaire 'waterslurf' boven de Waddenzee uitkozen tot beste in de categorie binnenland.

De foto is gemaakt in juli 2007, toen door hevige luchtturbulentie een waterhoos boven de Waddenzee ontstond. Op het moment dat Meijert de Haan zijn foto zag, wist hij meteen dat hij iets bijzonders gemaakt had. De Haan bood zijn foto zelf aan bij het persbureau ANP, waardoor de foto in meer dan tien kranten verscheen.

Winnende foto in de categorie buitenland toont het babytje Amillia Sonja Taylor, die op 24 oktober werd geboren na 22 weken zwangerschap, ruim achttien weken te vroeg. De foto van de voetjes in een grotemensenhand werd gemaakt door een fotograaf van persbureau AP.

Beste sportfoto werd die van Jason Roberts, die voor EPA de Britse avonturier Lewis Gordon Pugh fotografeerde terwijl hij een duik neemt bij de Noordpool. Op het gebied van entertainment won ANP-fotograaf Rick Nederstigt met zijn foto van zogenoemde daredevils, mannen die extreme sporten uitoefenden tegen de Rotterdamse Euromast.

Achmad Ibrahim van AP maakte de opvallendste foto, oordeelden de jongeren. Hij legde een baby orang-oetang die bevriend raakte met een kleine tijger vast op de gevoelige plaat.

Burgemeester Opstelten van Rotterdam reikte de prijzen woensdag uit in Villa Zebra in Rotterdam. De jaarlijkse fotoverkiezing wordt georganiseerd door Kidsweek en Villa Zebra.

Bron: ANP.

In de zomer van 2006 wordt de stad de gevaarlijkste op aarde genoemd. Zelfs de beroemde oorlogsfotograaf James Nachtwey is met geen duizend paarden naar Ramadi, in de Iraakse provincie Al Anbar, te krijgen. Elke nacht wordt in de stad hard gevochten tussen Amerikanen en opstandelingen. Ramadi is een tweede Fallujah, de stad waar de Amerikanen zich in 2004 op stuk hadden gebeten.

Nachtwey was in 2006 samen met de Amerikaanse journalist Neal Shea voor National Geographic in Irak. Het was geen goede periode voor het Amerikaanse leger in Irak. Nieuws over een door het leger aangericht bloedbad in Haditha, waar 24 Iraakse burgers door mariniers zouden zijn gedood, sijpelde naar de buitenwereld, en dan was er die bittere veldslag om Ramadi, waar tijdelijk zelfs geen journalisten welkom waren.

Toen verslaggevers weer werd toegestaan mee te gaan naar Ramadi, waren Nachtwey en Shea de eersten die uitgenodigd werden. Oorlogsveteraan Nachtwey bedankt, Shea gaat, samen met fotografe Andrea Bruce die het wél aandurft.

In het nieuwste nummer van het Amerikaanse literaire tijdschrift The Virginia Quarterly Review doet Shea uitgebreid verslag van zijn verblijf in de hoofdstad van Al Anbar, onder de kop Ramadi Nights. Het is een klassiek staaltje oorlogsjournalistiek. De chauffeur van de Humvee waarin Shea door de stad rijdt,
vertelt hem, dat hij al acht ontploffende bermbommen heeft overleefd. Ramadi, schrijft Shea wrang, staat bekend om zijn bermbommen, zoals Franse steden beroemd zijn vanwege hun wijnsoorten. Shea overleeft zelf ook een aanslag met een bermbom.

Bron: de Volkskrant.

Een fragment uit het verhaal:

The military eventually relented, and the press was again allowed into Ramadi. I was told I was one of the first to go. At the time I was in Iraq reporting a story for National Geographic magazine, traveling between sweltering bases with photographer Jim Nachtwey. We had planned to visit Ramadi together. Jim is a tough, intelligent man many years my senior. He was nearly gutted by a grenade during a previous assignment in Iraq. He changed his mind about Ramadi after reading about it and hearing from colleagues. He tried to change mine.

“I strongly urge you to reconsider,” he said one night, dark eyes inscrutable in a cavernous bunkroom. His voice was calm and serious. A father’s voice. I lay in my sleeping bag gauging the weight of his words. I wondered how many times he had been told the same thing. It occurred to me that we avoid the judgment of later critics only through success. Jim had been very successful. Had he been unlucky, someone would have called him stupid, reckless. No one said that to me, exactly, but they were waiting to see how it went. The only person who seemed upbeat about my trip was the Marine major who arranged it. She was pleasant and cheerful, her voice sweet over bad phone lines. I never met her. She died in Ramadi when a bomb exploded beneath her Humvee. But that was later. The next morning I made the decision Jim had made a hundred times before he was famous, and after. As I prepared to leave, he shook my hand and smiled and said, as he often does, “Take good care.”

The Democratic Republic of Congo is home to the deadliest war in the world today. An estimated 5.4 million people have died since 1998. These deaths are byproducts of a collapsed healthcare system and a devastated economy. See the project at Mediastorm.

Op de website van De Pers staat een filmpje over de uitreiking van de Zilveren Camera, met onder andere: waarom Martijn Beekman het liefst VVD'ers fotografeert.

Uit het Nederlands Dagblad van vandaag:

'Ik ben beroepsfotograaf en geen journalist'

door Marloes de Koning

Onafhankelijke fotojournalisten winden zich op over de nominatie en de prijs voor Sjoerd Hilckmann. Zij vinden dat de prijs niet bedoeld is voor 'overheidspropaganda'. "Een discussie die over mijn rug wordt gevoerd", vindt sergeant Hilckmann. Zelf is hij vooral trots.

Bedrijft u overheidspropaganda?
"Ik ben beroepsfotograaf en geen journalist. Ik ben in dienst van Defensie en moet het leven, wonen en werken van militairen in beeld brengen. Mijn werk wordt ook door persbureaus en kranten gebruikt. Die journalistieke lading wordt er door anderen aan gegeven. Het is goed mogelijk dat een journalist andere foto's zou maken dan ik."

Verbaasd over de discussie?
"Enigszins. Ik heb volgens de reglementen meegedaan. Daarin staat niet dat alleen fotojournalisten mee mogen doen. Dat pretendeer ik ook niet te zijn."

Defensie neemt weinig fotojournalisten mee naar Uruzgan. De meereisplekken worden vooral aan schrijvende journalisten gegeven. Had u wel concurrentie?
"Veel kranten hebben geldproblemen en besparen door geen eigen fotograaf te sturen. Dan verbaast het me niet dat ze foto's plaatsen die ik heb gemaakt. Kritische schrijvers kunnen gewoon hun werk doen. Fotografen volgens mij ook. Ik heb er geen oordeel over of Defensie fotografen weert."

Kon u vrij uw werk doen in Uruzgan?
"Ja. En ik weet wel waar u naartoe wilt. Die eindeloze discussie dat Defensie beelden achter zou houden. Maar die ga ik niet aan. Die gaat niet om mij. De uitkomst daarvan wacht ik zelf ook met spanning af."

Is uw werk riskant?
"Ik ga gewoon mee met patrouilles. Dan loop ik dezelfde risico's als infanteristen. Daarbij fotografeer ik ook. Op dat moment ben ik dus zowel infanterist als fotograaf. Collega's ervaren mij vaak als een last, want ik moet zien aan te haken bij een groep die al op elkaar is ingespeeld. Bovendien moeten ze me beschermen en willen mensen niet altijd in beeld."

De foto van fregat de Zeven Provinciën, waarmee u onlangs een prijs van de Amerikaanse Marine Associatie won, is genomen vanuit een helikopter. U kon regisseren. Is dat gebruikelijk?
"Die plaat is in scène gezet. Dat doet iedere beroepsfotograaf. Als je voor de Autoweek werkt, krijg je ook hele mooie foto's van auto's. Het liefst maak ik gewoon zo mooi mogelijke plaatjes. Overigens hoop ik dat meer fotografen - al dan niet 'embedded' bij Defensie - naar Uruzgan gaan."'

Omdat nu aspecten van de Nederlandse militaire aanwezigheid daar onderbelicht blijven?
"Dat oordeel laat ik aan krantenredacties over. Maar er kan altijd wat worden toegevoegd."

Kan een fotograaf of journalist zonder de bescherming van Defensie door Uruzgan reizen?
"Ik denk het wel. Maar je moet je beveiliging wel organiseren, niet op eigen houtje rond gaan lopen. Ik heb alle respect voor de Volkskrant-journaliste die - in boerka - Tarin Kowt inwandelde. Als je pretendeert onafhankelijk te zijn, moet je dingen verzinnen. Dat kan."

Sjoerd Hilckmann (33) uit Utrecht brengt sinds 1999 "het wonen, werken en leven” van de beroepsmilitairen in beeld. In zijn beeldreportage van de Nederlandse Task Force in de Afghaanse provincie Uruzgan toont hij Nederlandse militairen in hun kamp, op patrouille en "in gesprek" met de bevolking. De foto’s, aangeboden door het ministerie van Defensie, zijn verschenen in diverse kranten, ook in deze.

Nog niet eerder sprak hij zich uit over de kwestie die de afgelopen weken rond zijn nominatie voor de Zilveren Camera 2007 ontbrandde. "Propaganda", oordeelden oorlogsfotografen over zijn genomineerde fotoserie. "Geen onafhankelijke journalistiek", erkende de Nederlandse Vereniging van Fotojournalisten. Hilckmanns nominatie bleef gehandhaafd, want volgens de Zilveren Camera is de militair toch in eerste instantie fotograaf.

Hilckmann werd uiteindelijk derde in de categorie Buitenlandse documentaire fotografie. „De discussie ging niet over mij, maar speelde zich naar mijn idee af op een hoger niveau. Het klopt, ik ben geen fotojournalist, maar ben absoluut beroepsfotograaf", zei hij gisteren na afloop van de prijsuitreiking in het Haagse Fotomuseum. De kritiek stoorde hem wel. "Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik militair ben, in de informatie bij de foto is te lezen wie de beelden levert."

Het woordje ‘onafhankelijkheid’ is discutabel, stelt Hilckmann. "Ik probeer in alle vrijheid een beeld te geven van missies, maar geniet zeker geen voorkeurspositie. Mijn eenheid beschouwt mij eerder als last, iemand om steeds weer rekening mee te houden. Tijdens verkenningen heb je hoe dan ook weinig ruimte, daarin verschilt mijn positie niet van die van embedded fotografen."

De suggestie dat hij alleen maar mooie plaatjes schiet, bestrijdt hij. "Ik maak foto’s van alles wat op mijn pad komt. Afgerukte ledematen en andere gruwelijkheden ben ik tijdens mijn uitzendingen nog niet tegengekomen."

Volgens Defensie kan Hilckmann "in vrijheid" zijn werk doen. Het stoort het ministerie dat er in deze zaak "zo op de man is gespeeld". Defensie zegt dat in het verleden vaker Defensiefotografen hebben meegedaan aan de Zilveren Camera. Volgende maand is er een debat over oorlogsfotografie. Hilckmann is dan al weer op missie in Kandahar.

Bron: NRC Handelsblad.

Jammer dat Hilckmann nog steeds aantoonbaar onwaarheden vertelt. Hij zegt: "Ik probeer in alle vrijheid een beeld te geven van missies, maar geniet zeker geen voorkeurspositie."

Dat is niet te rijmen met uitspraken van zijn collega-legerfotografen als: "De pers werd door de autoriteiten buiten het gebied gehouden dus Sjoerd Hilckmann en ik waren de enigen die officiële foto's maakten." En, "in alle vrijheid een beeld geven van de situatie"? Wat stelt die vrijheid voor, als Defensie letterlijk voorschrijft "dat de foto's de boodschap van Defensie moeten uitdragen".

Tenslotte, beste Sjoerd, waarom stuur je je foto's in naar een wedstrijd voor journalistieke foto's als je jezelf geen fotojournalist vindt?

Getty Images, het grootste fotoagentschap ter wereld, heeft zichzelf te koop gezet. Het bedrijf zou bij verkoop een bedrag van 1,5 miljard dollar kunnen opbrengen.

Het bedrijf heeft de zakenbank Goldman Sachs ingehuurd om bij een eventuele verkoop te adviseren. Er zijn meerdere belangstellenden voor overname, waarbij het vooral gaat om participatiemaatschappijen en de zogenoemde hedgefondsen.

Definitieve biedingen moeten voor het einde van de maand zijn uitgebracht. Dat het tot een verkoop komt is overigens nog lang niet zeker, omdat het door de economische situatie en de krapte op de financiële markten moeilijk is om een overname te financieren.

Getty Images werd in 1995 in Seattle opgericht en is sindsdien onstuimig gegroeid tot marktleider, ondermeer door overname van een reeks kleinere fotoagentschappen. Het verkoopt zo'n 3,2 miljoen foto's per maand. Naast nieuwsfoto's distribueert Getty Images ondermeer foto's uit de collecties van Time Life and National Geographic.

In het afgelopen jaar is het aandeel Getty Images meer dan 47% in waarde gezakt. Het bedrijf maakte in november een jaarwinst bekend van 25,7 miljoen dollar, 31% minder dan het voorgaande jaar.

Kort geleden verlaagde Getty Images de prijs van foto's in lage resolutie tot 49 dollar, een besluit dat tot veel opschudding leidde onder fotografen. In augustus besloot Getty Images tot de tweede reorganisatie in twee jaar, waarbij 100 personeelsleden (5% van het totaal) werden ontslagen.

De beroemde modefotograaf Mario Testino brengt de vriendin van de Britse prins William, Kate Middleton, de kunst van het fotograferen bij. William heeft voor Kate een reeks lessen bij de mode- en sterfotograaf geboekt. Middleton bracht in november al een bezoekje aan Testino's studio in New York, de volgende sessie gaat door in maart. De 26-jarige Middleton heeft in oktober haar werk als inkoopster bij de modeketen Jigsaw opgegeven en zich op haar nieuwe passie voor fotografie gestort.

Testino, geboren in Chili, is een van de meest gewaardeerde modefotografen ter wereld. Sterren en modellen zoals Madonna, Kate Moss en Naomi Campbell namen al plaats voor zijn lens. Hij was bovendien de lievelingsfotograaf en goede vriend van prinses Diana.

Bron: Belga.

De Nederlandse fotojournalisten Jeroen Kramer, Jan-Joseph Stok en Sven Torfinn zijn in het door etnische onlusten geplaagde Kenia actief om de strijd tussen de Luo van oppositieleider Odinga en de Kikuyu van de zittende president Kibaki in journalistieke foto's vast te leggen.

Noot voor Nederlandse fotoredacties: voor gratis propagandaplaatjes kunt u contact opnemen met de Public Relations Officer van het Keniase Ministry of State for Defence, Ulinzi House, Lenana Road, Nairobi:

Tel: 2721100, 2712054
Mobile no: 0723 502413
Tel/Fax no: 2722270
E-Mail: mailto:info@mod.go.ke

Ilvy Njiokiktjien

Ilvy Njiokiktjien is bekroond met de aanmoedigingsprijs voor jonge fotojournalisten (tot 30 jaar).

Njiokiktjien, 24 jaar, die een opleiding aan de Utrechtse School voor Journalistiek heeft gevolgd, vertrok voor zes maanden naar Zuid-Afrika en fotografeerde daar voor het dagblad The Star. Inmiddels trekt zij dwars door Afrika op (onverharde) weg terug naar Nederland.

Zie een aantal van haar foto's voor The Star hier.

G8-rellen in Rostock, Duitsland

Dirk-Jan Visser is door de jury van De Zilveren Camera uitgeroepen tot Fotojournalist van het Jaar 2007.

Dirk-Jan Visser: "Ik ben een fotojournalist die series wil maken over onderwerpen die echt iets raken. En daarvoor moet je wat mij betreft toch in het buitenland zijn. In Nederland vind ik die onderwerpen te weinig. Met mijn foto’s wil zaken aan de kaak stellen. Daarbij komt dat ik erg van reizen houd."

Visser, geboren in 1978, werkte onder meer in Kosovo, waarover hij een boek maakte en hij was embedded bij de Amerikanen in Irak. Dit jaar reisde hij naar Zuid-Afrika om een reportage te maken over gelukzoekers uit Zimbabwe. Met deze serie, die deze week in Vrij Nederland staat, werd hij genomineerd voor de Zilveren Camera.

Ook een foto die hij maakte van de rellen tijden de G8-top in Rostock werd genomineerd. "Dat was echt een hectisch moment, de bakstenen vlogen om mijn oren."

Visser heeft ook een uitgesproken mening over de nominatie van fotograaf Sjoerd Hilckmann, die in dienst is van het Ministerie van Defensie. Deze sergeant-fotograaf is genomineerd met een serie die hij maakte in Uruzgan. "Ik ben daar erg kwaad over, en met mij veel andere fotojournalisten. Hier is geen sprake van fotojournalistiek."

Dirk Jan Visser vindt het tevens kwalijk dat kranten de door defensie gemaakte foto’s zo makkelijk plaatsen. "Kranten moeten zelf een fotograaf sturen", vindt hij. "Maar daar hebben ze vaak geen geld voor over. Het enige positieve van deze nominatie is dat er nu stevig over gediscussieerd wordt."

Martijn Beekman heeft zondag in Den Haag de Zilveren Camera 2007 in ontvangst genomen. Hij kreeg de prijs voor de beste nieuwsfoto van het jaar voor een foto van VVD-ereleden Erica Terpstra, Henk Vonhoff en Frits Korthals Altes na afloop van het overleg met Rita Verdonk op 26 september in Den Haag. Later begon Verdonk haar eigen beweging Trots op Nederland.

Beekman vindt zijn uitverkiezing geweldig. "Het zijn fantastische karakters om te fotograferen. Het is fijn om als fotograaf gewaardeerd te worden voor dit werk", waarmee hij doelde op de Haagse 'politieke' fotografie.

Aan de prijs is een geldbedrag van 2500 euro verbonden. Vorig jaar werd de prijs gewonnen door Laurens Aaij met een foto van een groep paarden die bij het Friese Marrum werd ingesloten door het water. De eerste Zilveren Camera werd in 1949 uitgereikt.

Voor de complete reeks prijswinnaars zie zilverencamera.nl